jueves, 26 de febrero de 2009

Recuerdos de mil veranos

Espero paciente su llegada temprana
Imito otras veces, sonrisa escondida
Como abanico sintiéndote el aire
Acaricia, suaves olores de otras vidas

Llévame hasta el sol con tus manos,
De viento cálido decadente me peina
Con delicadeza de pluma, osada siempre
Piérdeme más entre sardones y encinas

Cuando frutas endulzaban la tarde
Cinco o seis escaleras llevaban al cielo
Hiedra virgen cubriendo paredes
Y perros viejos olisqueando el suelo

Amoldándome al remolino


Cuántos campos agostados ya... Ni la única esperanza en pie sigue ahora mismo; también cedió a lo inevitable, por lo visto. Sigo llamando a mi ángel de la guarda, ese que tantas veces me elevó a lo más alto desde el suelo, ese que debe haberse quedado dormido o anestesiado por el frío del invierno. A mi risa ya no responde el eco, sólo más de lo mismo, ruidos sinsentido que sólo rompen el silencio sin calmarlo.

Lenta parte la noche hacia otro día. Mentiras buscadas como medios o fines que no llegan sino a enredarse sin alzar el vuelo. Pero algún día dejarán de ser fantasía para ser verdad.

sábado, 21 de febrero de 2009

Fuegos fatuos

Resuena el eco en tu hiel, vilos restantes
Pero en lo alto ya cesó el vaivén
someto las manos llenas de alambres;
Tú sigues ahí, tan fuera de mis sueños

Enredando cara y cruz, un pensamiento,
quise tratarlo como animal de circo,
baja la luz trenzando alas al viento,
en cien barrotes, mil dientes velados

Baldeando la noche, cielo con sangre,
bullendo fiel al suelo sintió de nuevo,
olvidas a ras de piel miedo tan grande...
sucumbe vivo en estrechos recuerdos

De rastros de orgullo pórtate lejos
rayendo despojos en mi conciencia,
quejido de mugre fundido a fuego;
erijo tesoros en cuerpos de quimera

jueves, 19 de febrero de 2009

Resiliencia para todos! Mientras llega o no llega, me cago en la crisis

Se trata de una misteriosa capacidad que poseen algunos seres humanos para seguir proyectándose sobre el futuro a pesar de sufrir los golpes más duros del infortunio o las agresiones más despiadadas de la maldad. Esa facultad permite superar las adversidades sin hundirse, las pérdidas sin deprimirse, la fatiga sin agotarse y en algunas personas parece ser un rasgo innato, una fortaleza del temperamento que les permite ser calmadas, sosegadas, seguras, firmes, con autodominio, autocontrol y libertad

Y dónde están los superhéroes cuando se les necesita? Arriba los supervillanos generadores de empleo!!!

miércoles, 18 de febrero de 2009

A la mitad del camino


Moderado su curso, presos en sus orígenes, pasan los días suspendidos entre nubes de recuerdos inalterables o inalterados; y mil quehaceres que nos mantienen igualmente suspendidos, reclusos en pompas de jabón. Y nos miran estúpidos siempre; sigamos indagando en los misterios de nuestro observador, desentrincando lo más íntimo y oscuro de su ser, motivantes de conductas ajenas, ideales frustrados que ya no queremos considerar ideales cuando cada vez se alejan más de nuestra pequeña carlinga. En ella únicamente una canasta con orejeras de burro de recambio para que no falten las ganas de mirar al frente, a las ilusiones que se nos han de escapar y al tipo incomprendido que ya ni nos mantiene la mirada.

Como si no hubieran existido nunca, desbaratados se rinden algunos muros, llevados por tan leve brisa... como etéreos, más bien desaparecen, se desvanecen en uno de esos días tan adocenados que te hacen dudar de que el tiempo sucede al tiempo. Esperando que algo llegue y traiga el despertar en horas de pausa y ausencia, de impaciencia por otro día que llega igual que se fue el anterior, sin paz ni guerras, ni ruido de motores.

domingo, 15 de febrero de 2009

Comunidades

A esta ciudad a veces le sobra el nombre, inerte parece otras mil antes visitadas, nada que destacar. Absorbe el néctar de acostumbradas esquinas allí donde antiguos abandonos todavía guardan su mueca bien alta, esperando a ser superada únicamente; es cuestión de tiempo. Es mejor deambular sólo con la mano en la cara, bien puesta en horizontal, para esquivar los tiros a dar en la calle de al lado. Aunque ya no hay ruido allí; habrán echado el candado ahora que es de día, ahora que a nadie le importa lo que hay al lado, sea de libre acceso o no.

Hace poco lo encontré desdoblando aquella página que volveré a leer, adelante y atrás esquivando el fin. Esta vez puse ojos y oídos a disposición de la sombra pero sólo pude oler; será porque soy mucho de olores... Miré cabezas bajas, caras de preocupación, personas que sobraban, otras que se medían, otras muchas tragando serenidad a garganta abierta; de estos últimos pocos, ya se sabe... Mismos vagos olores. Últimamente, veo más personas que de costumbre llorando en plena calle.

martes, 3 de febrero de 2009

Ahora que no me ves

Vacilo en el borde. No mires tú. Allá todo parece cálido ¿lo es? Han caído ya las penúltimas piedras, creo, ya no las veo por aquí; quedan algunas pero no son las mismas, sólo son piedras, y pronto caerán también.

Huequito para escritos de amigos:

PERSONES DISTANCIADES

Ara que he arribat a casa,
D’empres de vorete una estona.
La teua veu la trobe a faltar,
I la distancia altra vegada s’ha fet gran.

Dos ciutats, dos persones,
Condemnades a telefonades,
Por a que m’oblides,
Jo mai ho podré fer.

El desig que ara tinc,
Que quan recordes es moment junts,
Et provoquen un gran sonrris,
Jo et recordaré cada nit
Abans d’anar al llit.

Vull dir-te tantes cosses,
Que no sé per on començar,
Els teus ulls tinc ganes de vore’ls,
Però no puc fer-lo realitat,
Per això em sento un condemnat.

Ara et propose un tacte,
Tu per favor no m’oblides,
I brinda’m la teua amistat,
Si compleixes això mai em trobaràs a faltar.
Vull ser el teu suport quan et fassa falta.

Cada dia no puc contar
Les vegades que et recordo.
Ningú moment es pot mitjorar,
Sinó estàs al meu costat,
Sempre dintre de mi et trobaràs.

Per últim m’ha agradaria,
Ser per a tu algú especial
Per si de cas m’oblides,
Jo estaré al teu costat,
Encara no me escoltis parlar.

lunes, 2 de febrero de 2009

Segundas y siguientes partes


A fin de cuentas, volví a mi espíritu de pino , una vez más, meta y fin de mis caminos desde que emprendo caminos. Para comprender un poco más que las cosas son lo que son, no lo que parecen, ni lo que a uno le gustaría que fueran. Piedra, camino, simiente o pino, cualquiera de ellos en su lugar gana sentido y forma.

Cerca del final los límites se confunden; pero ya no hay viento, niebla y arena, sólo ojos que miran sin ver. Sólo queda apurarlo, o desandar sobre los propios pasos, sobre huellas tantas veces seguidas, pruebas de lo que probablemente uno no sea.

domingo, 1 de febrero de 2009


Pídeme cobijo, te daré sombra,
reclamas tus obras sin telón,
braza de trigo traigo presa
que no consuelan, o sí, es cierta,
no nutre sino almas sin alma
que leen tormenta y es granizo.

Forja duda y átala a mi espalda
hazle hueco ahí donde puedas
entre las ganas de enraizar
y la desidia del comienzo
inapreciable el peso, no descuides
océanos vacíos llevo presos.

Breve humo, tres segundos,
al borde de la estampida
en el frente de discordia
monte y cima del desdén.